Co się dzieje w ciele kibica?

Wszystko zaczyna się, gdy w tabeli rozgrywek zaznaczasz nazwę swojej drużyny. Niby nic, ale od tej chwili każde zwycięstwo lub remis Twoich faworytów albo porażki rywali sprawiają, że mózg produkuje więcej dopaminy – hormonu zwiększającego pobudzenie – i dlatego czujesz się dobrze. 

2. Instynkt rywalizacji

Nie musisz się wcale jakoś wybitnie znać na piłce czy koszu, żeby kibicować. Wystarczy, że widzisz piłkę w siatce i już – każdy gol, każdy kosz, każda bramka wbita przez Twój klub podbija Ci poziom dopaminy, tak że Twój mózg zaczyna świecić jak tablica wyników. 

Czy to na stadionie, czy przed TV, gdy pada bramka, przybijasz piątki i poklepujesz się po plecach również z nieznajomymi. Kontakt cielesny podnosi poziom oksytocyny – hormonu odpowiedzialnego za poczucie wspólnoty. To pierwotny instynkt. Jesteśmy jak wilki: przynależność do stada zwiększa szanse przetrwania. 

W czasie meczu skacze tętno oraz poziom adrenaliny i testosteronu. Gdy Twoi przegrają, krzywe wzrostu załamują się gwałtownie i pojawiają się wahania nastroju: od śmiechu, przez agresję, aż po płacz. Zwycięstwo to nagroda w postaci gwałtownego wzrostu poziomów hormonów szczęścia: endorfiny i dopaminy. 

W finale stawka jest już tak wysoka, że przestajesz myśleć racjonalnie. Gdy przegrają, obwiniasz wszystkich (np. sędziów, pogodę), tylko nie zawodników. To Twoja reakcja obronna. Bo przyznając, że to oni nie dali rady, to tak jakbyś ponosił osobistą porażkę. Wygrali? To TY wygrałeś!!! 

MH 05/2016