Po co iść do seksuologa?

Na te i inne pytania odpowiada znany lekarz tej specjalności dr Andrzej Depko - wiceprezes Polskiego Towarzystwa Medycyny Seksualnej, członek Światowego Towarzystwa Medycyny Seksualnej oraz Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego i Europejskiego, autor książki "Pytania do seksuologa".

Kim jest seksuolog?

Seksuologia, wbrew temu, co się powszechnie sądzi, zajmuje się nie tylko aktem płciowym jako takim. Jest to dziedzina, która łączy w sobie wiedzę medyczną, biologiczną, psychologiczną, pedagogiczną, socjologiczną, antropologiczną, etyczną, a także prawniczą. Uff...!

Seksuologiem najczęściej jest lekarz, który ukończył specjalizację drugiego stopnia w zakresie seksuologii i zdał egzamin państwowy, zaliczywszy wcześniej wszystkie niezbędne kursy. Seksuologią zajmują się również psycholodzy, ale po gruntownym przeszkoleniu. Aby potwierdzić swoje kwalifikacje w tej dziedzinie, muszą ukończyć program specjalizacyjny organizowany przez Polskie Towarzystwo Seksuologiczne i uzyskać certyfikat seksuologa klinicznego. Seksuolog-psycholog nie może jednak badać pacjentów, zlecać wykonania badań specjalistycznych, interpretować ich i ordynować leków.

Jak go znaleźć?

W Polsce obecnie praktykuje około 150 specjalistów w całym kraju i liczba ich jest ciągle stosunkowo mała w stosunku do potrzeb. W wojewódzkich oddziałach NFZ znajduje się wykaz placówek, które mają podpisane umowy na świadczenie usług w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Można też skorzystać z usług gabinetów prywatnych, wówczas jednak za wizytę płacimy z własnej kieszeni.

Kto potrzebuje seksuologa?

W 70% przypadków pacjentami są mężczyźni. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety przychodzą z bardzo różnorodnymi problemami. Można je podzielić na kilka grup:

•  Sprawy wynikające z zakorzenionych głęboko w naszym społeczeństwie przesądów i mitów, które utrudniają czerpanie radości z seksu i niekorzystnie wpływają na więzi emocjonalne w związku.

• Czynnościowe zaburzenia sprawności seksualnej.

• Zaburzenia seksualne wywołane przez konkretne problemy zdrowotne pacjenta, np. chorobę wieńcową, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, choroby neurologiczne i inne.

• Problemy wynikające z nietypowych potrzeb seksualnych bądź dewiacji utrudniających nawiązanie harmonijnych związków partnerskich.

Z perspektywy gabinetu seksuologa widać wyraźnie, jak wiele dramatów rozpoczyna się od problemów w życiu seksualnym. Partnerzy, bywa, mają różne temperamenty i potrzeby, przeżywają głęboko obniżenie sprawności seksualnej lub brak satysfakcji z seksu. Brak wzwodu u mężczyzny kobieta często odbiera jako odrzucenie, podejrzewa, że jest zdradzana, co w efekcie może doprowadzić do rozpadu związku. Często pojawia się temat braku wspólnego, razem wypracowanego modelu seksualności.

Podczas rozmów z pacjentami spotykam się ze skargami, iż traktowani są w związku bardzo przedmiotowo i służą wyłącznie do realizacji egoistycznego seksu ich partnerów. Satysfakcjonujący seks w dobrym związku to podstawa poczucia wartości, godności i oceny samego siebie w roli partnera życiowego i seksualnego.

Seks = sukces

U mężczyzn problemy seksualne bezpośrednio rzutują na własny wizerunek. Potencja jest synonimem męskości, mężczyźni swoją wartość oceniają właśnie poprzez nią. Człowiek sukcesu nie może być impotentem! Każde zaburzenie erekcji wywołuje lęk, a w zależności od typu osobowości oraz wiedzy na temat fizjologii emocje mogą przebiegać od niepokoju do paniki włącznie. Najczęstszą reakcją mężczyzny na kłopoty ze wzwodem jest unikanie dalszych kontaktów. Faceci zamykają się w sobie i po kolejnej nieudanej próbie po prostu nie podejmują kolejnych, w obawie przed jeszcze większym upokorzeniem.

Poznać przyczyny

U 70-90% młodych mężczyzn przyczyny kłopotów z erekcją tkwią w psychice. U starszych proporcje są dokładnie odwrotne - 90% zaburzeń erekcji jest pochodzenia organicznego (naczyniowego, neurologicznego, hormonalnego lub mieszanego). Wynika to tego, że wśród starszych panów jest więcej takich chorób, jak cukrzyca, nadciśnienie, powiększona prostata, zaburzenia krążenia czy schorzenia kręgosłupa.

DLA AKTYWNYCH: 5 sygnałów, że ta kobieta lubi seks

Uchwycenie przyczyn jest niezwykle istotne. Zaburzenia psychogenne likwiduje się poprzez leczenie farmakologiczne wsparte psychoterapią, a w przypadku zaburzeń pochodzenia organicznego leczenie farmakologiczne jest wsparte równoczesnym leczeniem zasadniczej choroby, która przyczyniła się do rozwinięcia kłopotów ze sprawnością seksualną.

Domowe sposoby

Niewielu Polaków cierpiących na zaburzenia seksualne decyduje się na wizytę u specjalisty. Trudno bowiem przełamać barierę wstydu i lęku. O wiele łatwiej przez lata pielęgnować zaburzenie albo naiwnie wierzyć, że samo przejdzie. Nierzadko lecząc się na własną rękę, z pomocą "cudownych" preparatów oferowanych przez domy sprzedaży wysyłkowej z adresem na skrzynkę pocztową.

Do seksuologa trafiają, gdy pojawiają się problemy w związku. Często to partnerka wymusza wizytę u lekarza. Dużo jeszcze wody musi upłynąć w Wiśle, aby w Polsce zaczęto traktować zaburzenia seksualne jak każdy inny problem zdrowotny, z którym zwracamy się do odpowiedniego specjalisty.

Jest decyzja!

Tymczasem już sama decyzja o spotkaniu ze specjalistą seksuologiem stanowi formę terapii. Nawet kilkuletnia blokada nie przekreśla szans na udane życie seksualne w przyszłości. Wizyta u seksuologa nie jest tak straszna, jak podsuwa to wyobraźnia. Często pacjenci wychodzą po pierwszej wizycie z uśmiechem na ustach i żałują, że tak długo zwlekali z decyzją o leczeniu. Ale o tym trzeba się po prostu przekonać. Pokonać lęk przed rozpoznaniem przez lekarza "impotencji", czyli diagnozą utożsamianą z wyrokiem, przed "ośmieszeniem się", przed pytaniami o wstydliwe zachowania seksualne.

Jak wygląda wizyta?

O co zapyta seksuolog? O imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia, wykształcenie, wykonywany zawód, stan cywilny, liczbę dzieci, światopogląd, z uwzględnieniem poglądów moralnych wpływających na stosunek do seksu, warunki mieszkaniowe, nałogi, dane dotyczący przebytych i aktualnych chorób oraz stosowane leczenie.

PRZECZYTAJ TEŻ: Jak pokonać problemy z erekcją

Szczegółowo zapyta o aktualny problem pacjenta oraz o okres dojrzewania, aktualny związek partnerski oraz aktualne życie seksualne. Ważnym elementem diagnozy jest rozmowa z partnerką, która potrafi często bardzo trafnie ocenić zachowania i reakcje badanego, uzupełniając dane, które mogą zmieniać punkt widzenia lekarza, a nawet rozpoznanie.

Razem czy osobno?

Pozytywna postawa partnerki jest elementem terapii. Programy treningowe leczenia zaburzeń erekcji wymagają współpracy obojga partnerów. Często dopiero wizyta u seksuologa umożliwia im szczerą rozmowę, podczas której dowiadują się o wzajemnych oczekiwaniach, potrzebach i pretensjach. Aby rozwiązać niektóre problemy, wystarczy urozmaicenie współżycia lub zmiana postawy partnera.

Terapia

Leczenie zaburzeń erekcji jest uzależnione od przyczyny. Wykorzystuje się tu różne metody: leczenie farmakologiczne, zabiegi fizykoterapeutyczne, zabiegi operacyjne, programy treningowe. Także i psychoterapię, która zazwyczaj jest metodą uzupełniającą. Pojawienie się na rynku viagry zmieniło dotychczasowe sposoby leczenia impotencji, co stworzyło realną szansę na przełom w życiu seksualnym licznych związków.

Preparat ten jest pomocny w terapii mężczyzn, którzy z uwagi na wiek lub określone schorzenia nie uzyskują erekcji. Równie skuteczna jest w zaburzeniach erekcji wywołanych problemami natury psychicznej. 85% moich pacjentów z zaburzeniami erekcji cieszy się z powodu odzyskania zdolności do prowadzenia aktywnego życia seksualnego. I to właśnie dzięki viagrze.

Pacjenci mają do dyspozycji również różne inne leki doustne, które są oczywiście przepisywane wyłącznie na receptę. Stosuje się je w zależności od przyczyny schorzenia, np. jeżeli zaburzenie erekcji występuje na tle hormonalnym, tabletki lub zastrzyki zawierają brakujące hormony. W leczeniu wykorzystuj ę także iniekcje prostaglandyn do ciał jamistych prącia. W uzasadnionych przypadkach kieruję pacjentów do kolegów urologów, gdy terapia wymaga zastosowania zabiegu operacyjnego członka, np. wstawienia jego protezy.

MH 07-08/2003