Metro Exodus: taka piękna katastrofa [recenzja]

Gry na podstawie książek. Tak, dobrze czytasz. Są takie, a „Metro Exodus” jest jedną z lepszych takich gradaptacji.

Piotr Makowski 2019-04-02

fot. Wydawca / Producent

W szkole miałeś opracowania lektur, w dorosłym życiu masz MH, więc nawet jeśli nie czytałeś książek z serii "Metro" Dimitrija Głuchowskiego, nic nie szkodzi. Streszczam: świat, jaki znamy, w wyniku wojny atomowej między Rosją a Amerykanami przestał istnieć i tylko garstka niedobitków, którzy we właściwym czasie znaleźli się we właściwym miejscu, tj. w moskiewskim metrze, przetrwała. I tam właśnie toczy się, a w zasadzie w poprzednich dwóch grach z serii toczyła się namiastka życia. W trójce bowiem głównego bohatera, Artema, prześladuje myśl, że świat, a raczej to, co z niego zostało, trwa.

REKLAMA

fot. Wydawca / Producent

Uparcie wychodzi więc na powierzchnię w poszukiwaniu śladu życia, aż następuje ten wyczekiwany pierwszy fabularny twist i zaczyna się główna historia. Którą warto śledzić samemu – jej poznawanie to najmocniejsza, obok świetnej grafiki i niezłego modelu strzelania, strona gry. Grając w "Metro", od razu poczujesz książkowy rodowód i będziesz zadowolony, że niektórzy wciąż poważnie traktują i solowego gracza, i pierwszoosobowe strzelanki. Bardzo na plus wypada tworzony z napotkanych w trakcie rozgrywki części arsenał. Zobacz zresztą sam, jak takie cacka mogą wyglądać.

fot. Wydawca / Producent

Projektant 8 zdecydowanie dał radę. Tak jak i pan od poziomów. Raz jeszcze trzeba powtórzyć, bo nie zdarza się to znowu tak często: "Metro Exodus" jest grą wybitnie ładną. Lokacje, gra świateł robią przepotężną robotę. A gdy się jeszcze doda do tego to poczucie, że nie jest to świat przyjazny, powietrze jest skażone i trzeba dbać o wymianę filtrów do masek (jak zimą w polskich miastach...), robi się z tego rzecz niezwykle klimatyczna i bardzo wciągająca. Nic tylko grać.