Horizon Zero Dawn: nasza recenzja

Horizon Zero Dawn jest kolejną realizacją takiego scenariusza. Gra studia Guerrilla Games (tylko na PS4) przenosi nas daleko w przyszłość. Cywilizacja, którą widzę teraz za oknem, została zapomniana. Gdzieniegdzie straszą jeszcze stalowe ruiny drapaczy chmur, wraki samochodów, są jednak tak obce, że nazwano je zupełnie na nowo.

Pomiędzy nimi, a także przyrodą, która wyrwała się człowiekowi spod kontroli, rozkwitając na nowo, grasują wspomniane maszyny o kształtach i zapędach dinozaurów.

W grze wcielisz się w dziewczynę o imieniu Aloy. Poznasz ją, gdy jest jeszcze dzieckiem, które przypadkiem trafiło na ślad po dawnym świecie – w tym właśnie momencie zapałasz żądzą wiedzy. O przeszłości, o utraconym świecie, a zwłaszcza o swoich korzeniach, które determinują tu i teraz. A także przyszłość. Cięcie i po chwili będziesz już kobietą z planem i środkami, jak tę wiedzę posiąść.

Plan jest prosty, a środki to łuk, wybuchające strzały i futurystyczne zabawki będące efektem wyobraźni i szczątków pokonanych maszyn.

Co najmniej. To gra z otwartym światem, wypełnionym atrakcjami. Oprócz wątku głównego czekają na Ciebie misje poboczne, różne zadania, miejsca do odkrycia – i tak dalej.

Nie ma tu rewolucji: "Horizon" jest rpgiem akcji, który momentami przypomina trzeciego "Wiedźmina". Co powinno brzmieć jak komplement, bo tutaj też od porządnego wątku głównego skutecznie odciągają wydarzenia poboczne, a nawet bezcelowa podróż po pięknie wykreowanym, różnorodnym kawałku planety Ziemia.

Gra wygląda obłędnie, zwłaszcza w ogrywanej w redakcji wersji na PS4 Pro z telewizorem obsługującym 4K i HDR. "Horizon" to technologiczny majstersztyk, rarytas, który nawet gdyby ograniczał się tylko do eksplorowania świata i tak na długie godziny przyciągałby przed ekran.

Maszyny robią kolosalne wrażenie, znacząco się od siebie różnią i to nie tylko pod względem designu, ale też funkcjonalności w prezentowanym świecie (można ulec wrażeniu, że tworzą zamknięty ekosystem) – no i pod względem najskuteczniejszych metod ich eliminacji.

Właśnie, taktyczne potyczki z robodinozaurami są cholernie satysfakcjonujące. To masa zabawy, strzelania z łuku, odkrywania słabych punktów, dobierania właściwej broni do konkretnego mechanicznego zwierzaka.

Drażni trochę brak możliwości zablokowania kamery na danym przeciwniku (może załatwi to łatka, byłoby miło) i niekończąca się wytrzymałość Aloy. W MH chcielibyśmy mieć sprawność, która umożliwiałaby setki przewrotów z rzędu bez najmniejszej zadyszki. Kto wie, może kiedyś.

Spotkane postaci nie zawsze są na tyle charakterystyczne, że zapadają w pamięć tak, abyśmy przejęli się ich losami. Kamera obserwuje je statycznie, pokazując portrety z ruszającymi się ustami i szczątkową mimiką. Po jakimś czasie zacząłem przeskakiwać takie rozmowy, bo wystarczał mi rzut oka na tekst. Szkoda. 

Generalnie, gdy myślę o "Horizon Zero Dawn", to mam wrażenie, że oto spotyka się "Wiedźmin 3" z "Mad Maksem" i nowymi odsłonami "Tomb Raidera". Ta gra nie jest rewolucyjna, co nie przeszkadza jej być – jak już wspomniałem – bardzo dobrą łamane przez świetną.

Trochę żałuję, że wątek poznawania przyczyn upadku naszej cudownej (tak, trochę ironii) cywilizacji nie jest obszerniejszy. Mniej plemiennego życia też historii nie zrobiłoby źle. Sprawdza się natomiast Aloy jako główna bohaterka. Szybko się z nią zżyłem i poczułem za nią odpowiedzialny. Ta ruda, pomocna dziewczyna zdecydowanie skradła część mojego serca.

Jeszcze przed premierą mówiło się, że "Horizon" ma być teraz dla Sony i Playstation tym, czym jeszcze niedawno była seria "Uncharted". Czy to możliwe? Myślę, że tak. Nawet bardzo prawdopodobne, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że genialna to była dopiero druga odsłona przygód Nathana Drake’a.

Oby Guerrilla Games też udało się następnym razem wskoczyć jeszcze wyżej. Wówczas zwyczajnie rozwalą system. Oklaski.

Nasza ocena: 9/10