Ghost Recon: Wildlands - ostry poker w Boliwii [nasza recenzja]

Zgoda buduje

Wsiadam jako pasażer do czarnego vana. Za kierownicą siedzi kumpel. Trochę się boję, bo w realnym świecie gość nie ma prawa jazdy. Za wirtualnym kółkiem radzi sobie jednak całkiem nieźle. Na tyle, że po chwili swobodnie gadamy już o pierdołach, jakbyśmy jechali na jakąś wycieczkę.

I w sumie tak trochę jest, bo za oknami boliwijskie krajobrazy, przez które tęsknię za urlopem. Na razie czeka jednak na nas robota do zrobienia: pojmać członka kartelu, przycisnąć go, dowiedzieć się paru rzeczy. Wysiadam wcześniej, po cichu zakradam się na niewysokie wzgórze, rozstawiam snajperkę, oznaczam cele.

Kilka minut później jestem już w środku niezłej jatki. Mój kompan solidnie oberwał, muszę utorować sobie do niego drogę. „Tom Clancys’ Ghost Recon: Wildlands” to świetna gra kooperacyjna, w której zadania wykonywać mogą jednocześnie czterej gracze składający się na elitarny oddział wysłany do Boliwii, aby rozprawić się z narkotykowym kartelem.

Można też grać solo, wydając komendy sterowanym przez sztuczną inteligencję kompanów, jednak nie polecam tego rozwiązania: wówczas gra bardzo szybko staje się monotonna i trochę pozbawiona sensu.

Historia, która za nią stoi, na papierze wygląda może nawet nieźle, natomiast w praktyce prezentuje się po prostu słabo. Ubisoft jakiś czas temu zarysował wizję swoich gier: ma być duży świat i minimum fabuły, bo to gracz powinien wypełniać całość treścią.

Problem polega na tym, że gracz musi mieć do tego właściwe narzędzia, a w "Wildlands" ich brakuje. Fajnie gra się z kumplami, choć rzecz jasna w tzw. dorosłym świecie trudno się złapać. To jednak jedyna motywacja, aby zaliczać kolejne, bliźniaczo podobne misje. Szkoda, bo potencjał był ogromny. Znowu.

Nasza ocena: 5/10.