Death Stranding [Recenzja]

To miała być gra, która zrewolucjonizuje całą branżę. Cóż, akurat to raczej się nie udało. Co nie zmienia faktu, że „Death Stranding” Hideo Kojimy i tak ociera się o wybitność.

Piotr Makowski, Marcin Pluskota 2020-01-01

Death Stranding

Najnowsze dzieło geniusza (a dla niektórych grafomana), Hideo Kojimy, jest co najmniej dziwne. I nie sposób go opowiedzieć. Bo jak brzmi następujące streszczenie całości? Świat, jaki znamy, przestał istnieć, nastąpiło bowiem tajemnicze wdarcie śmierci, które pozostawiło po sobie zupełnie nowy krajobraz, pełen wynurzonych umarłych, siłą pragnących przeciągnąć żywych na drugą stronę.

Tych nieumarłych wykrywają tzw. łącznikowe dzieci – i główny bohater, Sam, nosi jedno w kapsule na piersi. Jest jeszcze deszcz, który przyspiesza procesy starzenia, kratery powstałe w wyniku opieszałości z kremacją zmarłych, martwe wieloryby na tajemniczej Plaży, możliwość powrotu z zaświatów, amunicja, która zamiast prochu ma w składzie krew bohatera... Brzmi dziwnie, prawda?

I takie właśnie jest – tylko gdy zaczyna się w „Death Stranding” grać, całość nabiera od razu sensu, jest logiczna i cholernie wciągająca. I to mimo że w grze – poza przerywnikami filmowymi i kilkoma starciami z bossami – dzieje się niewiele. Główny bohater przemierza upadłe USA, przenosząc z miejsca w miejsce przesyłki, jest bowiem kurierem. Otrzymuje również zadanie podłączenia kolejnych osad do tzw. sieci chiralnej, co ponownie połączyć ma podzielony świat.

W praktyce oznacza to przemierzanie pieszo pustkowi i gór, przekraczanie rzek, wspinaczkę, a w późniejszych etapach gry także podróże pojazdami. Istotnym elementem jest planowanie trasy i umiejętny rozkład ciężaru na plecach, bo wywrotka kosztować może naprawdę wiele... „Death Stranding” nie jest grą dla każdego; bywa uparcie nudna i mało ekscytująca, ale jeśli odkryjesz, że jest dla Ciebie, wsiąkniesz na całego. Fenomenalne doświadczenie.