Żyć i trenować jak David Beckham

Te słowa 13-letni David Beckham usłyszał od swojego trenera piłki nożnej. Faceta, który teoretycznie miał inspirować dzieciaki, być ich mentorem. Zazwyczaj na łamy czasopism trafiają świetni nauczyciele. Jednak ta historia zaczyna się hołdem dla kiepskich belfrów. Tych zgorzkniałych, upartych, głupich. Tych, którym nadmuchane ego każe zdławić swoich uczniów, sprowadzić ich od parteru.

Beckham przejrzał swojego trenera na wylot. "Chociaż to, co usłyszałem, wyprowadziło mnie z równowagi, jednocześnie zacząłem myśleć: udowodnię wszystkim, że mogę zawodowo grać w piłkę" - mówi.

Na boisku czuję się najlepiej. Tam znajduję szczęście. Wiem, co robię, i wiem, że robię to dobrze.

Słowa trenera uświadomiły młodemu Davidowi, że małemu chłopcu nic nie przyjdzie łatwo. Jednak dziś Beckham ma 180 cm wzrostu, 74 kg wagi i nie tylko grał w drużynie narodowej, ale przez 6 lat nosił na ramieniu opaskę kapitana reprezentacji. W marcu 2008 roku w meczu przeciwko Francji po raz setny wybiegł na boisko w narodowych barwach.

"Niewielu graczy to osiąga - podkreśla piłkarz. - Gdy mi się udało, byłem bardzo dumny".

Wznieśmy więc toast za kiepskich nauczycieli, którzy zupełnie niechcący dali nam wielu wspaniałych sportowców, naukowców, artystów. Beckham jest tego koronnym przykładem.

Zapytałem go, czy słowa Keitha Richardsa, który powiedział, że wychodzi na scenę, by zaznać spokoju, pasują do jego życia. Beckham wybuchnął śmiechem. "Wow, strzał w dziesiątkę. Wokół mnie i mojej rodziny panuje totalne szaleństwo. Bez wątpienia to tam, na boisku, czuję się najlepiej. Tam znajduję szczęście. Wiem, co robię, i wiem, że robię to dobrze".

Do celu za wszelką cenę

To prowadzi mnie bezpośrednio do kolejnego pytania, które w 2007 roku zadawano Beckhamowi często. Dlaczego w wieku 32 lat, po osiągnięciu tych wszystkich niebywałych sukcesów, gracz jego kalibru spakował walizki i podpisał pięcioletni kontrakt z Los Angeles Galaxy?