Przez miesiąc miałem personalnego trenera. I co z tego? [Testujemy na sobie]

Tak więc poniedziałek, wiadomo, dzień klatki. Wyciskanie, rozpiętki, wyciskanie na skosie, może trochę serii na bramie. Wtorek to przerwa, środa – plecy, a w piątek zestaw dyskotekowy: biceps, triceps, barki. Dzień nóg? Nie było takiego w tygodniu, tak samo jak nikt nie słyszał o kardio. Kilka bieżni w kącie tylko zbierało kurz, czasami ktoś skorzystał może z wioślarza. Podstawy treningu siłowego metodą izolowaną miałem opanowane, można powiedzieć, do perfekcji.

ZOBACZ TAKŻE: Jak rozpoznać trenera amatora?

Niedługo później przyszedł czas siłowni sieciowych. Największa zmiana? Treningi obwodowe. I właśnie wtedy wpadł mi w ręce pierwszy numer MH. Ten dobry timing oznaczał, że zacząłem rozumieć z teorii fitnessu coraz więcej. Włączyłem do planu, zgodnie z zaleceniami, treningi aerobowe, przestałem robić masę, stawiając raczej na wszechstronną sprawność.

Podczas wykonywania ćwiczeń zacząłem patrzeć w lustro, żeby monitorować technikę. Starałem się np. podczas przysiadów ruch inicjować biodrami, a nie kolanami. Ściągałem łopatki, dbałem o naturalne wcięcie w odcinku lędźwiowym.

Tak oto zacząłem robić treningi funkcjonalne, zanim to było modne. CrossFit? Byłem na bieżąco. Poprawiłem się na boisku, całkiem nieźle radziłem sobie w parterze w zaimprowizowanym oktagonie. W lustrze i na wadze wszystko się zgadzało – zrobiłem formę. Sam. No dobra, z pomocą MH, z którym w tzw. międzyczasie zacząłem współpracować.

Wybór trenera personalnego

Aż poczułem, że przestaję robić postępy. I coraz częściej brakuje mi motywacji do treningów. Trenowałem zrywami, co oznacza w praktyce, że przez cały czas wracałem do formy. Nigdy na dobrą sprawę nie poprawiając swoich osiągów, co tylko bardziej demotywowało mnie do kolejnych treningów. No i przyszedł ten moment, w którym uznałem, że najwyższy czas spróbować nowego – trenera personalnego. W końcu świat zachwala takie rozwiązanie, czego dowody chociażby znajdziesz na Instagramie (sorry za rym).

Pierwszy problem? Kogo wybrać. Losowy trener w siłowni sieciowej mnie nie interesował. Zacząłem szukać studia nastawionego tylko na treningi personalne. Wydawało mi się to optymalnym rozwiązaniem – mniejszy tłok, więcej sprzętu tylko dla mnie, fachowcy. OK, znalezione. Zabrałem się za przeglądanie kandydatur – wszystkie podobne.

PRZECZYTAJ: Jak wybrać trenera personalnego?

Ukończone kursy, certyfikaty międzynarodowe, na Facebooku historie metamorfoz podopiecznych aka klientów (nomenklatura w treningu personalnym jest koszmarna). Postawiłem w końcu na trenera, który w miał takie same jak ja pasje – piłkę nożną i sporty walki.

Pierwsze treningi

Pierwsze spotkanie zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Wiedza, którą operował trener, była naprawdę imponująca. Przestawiłem swoje cele, pokazałem, co potrafię, przestawiłem ostatnie wyniki badań, opowiedziałem o starych kontuzjach. Zrobiłem z trenerem pierwszy, rozgrzewkowy trening (który wbrew moim oczekiwaniom nie był za darmo – ale o tym później).
I wróciłem do domu.

Następnego dnia nic mnie nie bolało. Jakaś tam drobna opóźniona bolesność mięśniowa oczywiście była, ale nie czułem się zajechany jak po niektórych samodzielnie wykonanych treningach. Jeszcze tego samego dnia dostałem od trenera długiego maila, w którym tłumaczył mi zasady planu treningowego, który będziemy razem wykonywać. Okazało się, że przez pierwszy miesiąc będziemy budować klasyczną siłę, wzmacniając zwłaszcza tylną, słabą taśmę.

Rozpiski treningowej nie dostałem – trener wytłumaczył mi, że zbyt wiele razy był to ten moment, w którym jego klienci rezygnowali. Nie, nie dlatego, że ich program przerażał – dostawali po prostu gotowca, z którym później spotykał ich w siłowniach. Brzmi rozsądnie – pomyślałem i przestałem zadawać pytania.

Drugi trening wyglądał już inaczej – weszliśmy w plan na pełnych obrotach. I tutaj zderzyłem się z wieloletnimi zaniedbaniami. Przysiad? Do poprawy. Martwy ciąg? Również. Nie jest tak, że każde ćwiczenie robiłem źle. Robiłem wszystkie nieźle i właśnie na tym polegał największy problem. Bo w którymś momencie to od tych detali zależy, czy robisz lepszą formę, czy stoisz w miejscu.

Ja stałem w miejscu i już znałem odpowiedź dlaczego. Każde, nawet najprostsze ćwiczenie można robić po prostu lepiej. Elementów, na które należy zwracać uwagę, jest bardzo dużo. Choćby spięty brzuch i napięte pośladki. Wiesz to, oczywiście, ale zapominasz o tym, gdy do tego musisz trzymać spięte łopatki, cofnięte i obniżone barki, głowę we właściwej pozycji itd. Efekt jest taki, że podczas kolejnych ćwiczeń wzmacniasz swoje i tak już mocne strony, zapominając o słabszych.

Rutyna – znowu

Problem polega na tym, że po kilku treningach (ćwiczyłem trzy razy w tygodniu, każdego dnia wykonując inny zestaw) już tych niuansów się nauczyłem. Byłem w połowie miesięcznego planu, a trener upierał się, że nowe zestawy zaczniemy wykonywać dopiero w kolejnym miesiącu. To był ten moment, w którym poczułem, że jego obecność nie jest już niezbędna.

W trakcie treningów przestał mnie już poprawiać – już nie musiał. Po prostu dbał o to, żeby zgodnie z notatkami w iPadzie (notował ciężar każdej serii, długość przerw, zapisywał problemy z poprawną techniką itd.) wyznaczyć przede mną kolejny cel na kolejną serię. Czułem, że z moim doświadczeniem byłbym w stanie zrobić to sam.

Ale znów – nie uprzedzajmy faktów. W każdym razie ponownie pojawiły się problemy z motywacją. Nie czekałem już na kolejny trening, wiedząc, co mnie na nim spotka. Na prośbę o zmianę programu usłyszałem tylko, że nastąpi to dopiero po miesiącu, gdy do perfekcji opanuję pierwszy zestaw i będę radzić sobie z zaplanowanym na początku ciężarem.

Nie tylko treningi

Parę razy miałem też wrażenie, że z trenerem staliśmy się kumplami. Wiecie, piłka, MMA, dziewczyny, life style – tematy między seriami zawsze jakieś były. Znaleźliśmy wspólny język, raz nawet po treningu poszliśmy razem na piwo. Regeneracyjne, rzecz jasna.

Zaznaczę, że do studia personalnego zgłosiłem się incognito, nawet nie wspominając, że zdarzyło się mi się napisać kilka tekstów do MH (głównie na stronę internetową), więc trener – wydaje mi się – traktował mnie dokładnie tak samo jak wszystkich innych swoich klientów.

Zaznaczę też, że przyglądałem się pracy innych trenerów w tym samym warszawskim studio – i ten, na którego postawiłem, wydawał mi się najlepszym wyborem. Aha, dostałem też dietetyczne wskazówki, regeneracyjne patenty. Wszystkie trafione – konsultowałem je z kumplami z redakcji. Sytuacja win win?

Wrażenia z treningów personalnych

No właśnie nie do końca. Zacznę od pozytywów. Po miesiącu treningów z trenerem personalnym byłem w najlepszej formie w życiu. Dźwigałem dużo większy ciężar niż wcześniej, miałem wyraźnie większe mięśnie, zmniejszyłem udział tkanki tłuszczowej w organizmie.

Szczegóły zachowam dla siebie (i dla wiadomości redakcji), bo to nie materiał o akcji przed i po. Niech moje zapewnienia, że topowa forma (w moim oczywiście wypadku oznacza to co innego niż w wypadku CR7 czy Lewego) stała się po prostu faktem. Pod tym względem naprawdę było warto.

Przy okazji do perfekcji opanowałem kilka ćwiczeń, zacząłem też większą uwagę zwracać na rozgrzewkę i wyciszenie po treningu. Zgodnie z zaleceniami dwa razy w tygodniu korzystałem z rollera, poprawiłem żywieniowe nawyki (wszystko w imię osiągnięcia jak najlepszych rezultatów), odwiedziłem nawet 4 razy kriokomorę dla lepszej regeneracji. Wszystko to razem zadziałało świetnie.

Jedyny minus to – tak, zgadłeś – kasa. 150 złotych za trening to dużo, a w zależności od studia i trenera ta cena może jeszcze wzrosnąć. W mniejszych miastach oczywiście jest taniej, ale nie zmienia to faktu, że to koszt dla wielu po prostu zaporowy. W tygodniu to przecież 450 zł, a w miesiącu aż 1800.

Płatne z góry to solidny kop, jeśli nie zabójstwo dla domowego budżetu. Argumenty żony, że to weekend w Paryżu, choć może trochę przesadzone, nie są bezzasadne. Jak ją przekonać do takiego wydatku (a nawet samego siebie)? Masz moją gwarancję, że teksty o motywacji i postępach nie zadziałają.

Jasne, rozumiem, że za tymi pieniędzmi stoi fachowa wiedza, dziesiątki szkoleń, koszt wynajęcia studia i jego wyposażenie. Mam jednak wrażenie, że to wciąż po prostu za dużo. Wiem, że treningi personalne nie są dla każdego. Wydawać by się jednak mogło, że skoro na rynku jest taka konkurencja, ceny spadną, wzrośnie jakość.

Tymczasem wciąż łatwo trafić na słabego trenera, który kosztuje krocie. Zresztą nawet gdy trafi się na świetnego, koszt i tak jest za duży. Lekcje angielskiego w szkole albo z prywatne lekcje z native speakerem tyle nie kosztują. Wynajęcie piłkarskiego boiska na godzinę kosztuje mniej więcej tyle samo, ale tutaj kasę można podzielić na kilku kumpli. Karnet do fajnej, niezatłoczonej siłowni kosztuje mniej.

Treningi MMA są tańsze – i to za miesiąc! Pewnie, podczas grupowej sesji trener nie przekaże Ci tyle, co podczas indywidualnej sesji, ale jednak czegoś nauczy! Podpowie Ci, jak zrobić sprawla, zablokować cios łokciem itd. Tymczasem na treningu personalnym, w czasie którego rzucasz żelastwem, trener po prostu będzie pilnował Cię, żebyś robił to poprawnie technicznie. Czy to jest warte aż takiej kasy?

Z tych niuansów rodzić może się prawdziwa forma. Jeśli dopiero zaczynasz ćwiczyć, nie trenowałeś nigdy w siłowni z ciężarami i nie znasz nawet podstawowych ćwiczeń ze sztangą (ćwiczenia na bicepsy się nie liczą!), to naprawdę warto, a może nawet takie rozwiązanie jest jedynym rozsądnym.

Jeśli jednak masz już spory treningowy staż, a jedyne, czego potrzebujesz, to trochę większa dawka motywacji albo nowy plan dopasowany do zmieniających się okoliczności, to stawiam i Tobie też polecam – mówię to nie dlatego, że jestem współpracownikiem – na MH. Motywacja?

Wybieram treningowego kumpla i wspólne treningi w fajnej siłce (gotowe programy znajdziesz i na tej stronie, i w każdym kolejnym numerze MH; polecamy też wideo atlas ćwiczeń, w którym znajdziesz prawie 500 sfilmowanych ruchów). I wybieram weekend w Paryżu.

A Ty? Podziel się z nami swoimi doświadczeniami z treningiem personalnym. Jesteśmy bardzo ich ciekawi.