Michał Rosiak 
Jestem stałym bywalcem siłowni. Wbrew pozorom to dużo mówi o człowieku. To deklaracja kultu zimnego żelastwa i 110% wysiłku. Po prostu lubię staromodny, porządny trening siłowy, po którym wejście na pierwsze piętro postrzegam jako sukces dnia. Bieganie? Może być, ale jako trening uzupełniający. Rower? Super – jako weekendowa wycieczka z dziewczyną. Po co o tym wszystkim wspominam? Po to, byś, drogi Czytelniku, wyobraził sobie moją nietęgą minę, gdy okazało się, że zamiast jakiegoś supertreningu na klatę testował będę jazdę na rowerze… pod wodą. Fakt, że należę do części ludzkości, która pływanie ogląda jedynie na olimpiadzie, nie poprawiał sytuacji.
ZOBACZ: Spinning, czyli na rowerze do piekła
Ale po kolei. Tzw. aquacycling to nic innego, jak poczciwa jazda na rowerze zatopionym w płytkim basenie (głowa wystaje!). Bez przerzutek, za to z oporem wody. „To forma zajęć aerobowych z umiarkowanym tętnem wysiłkowym, prowadzona na stacjonarnych rowerach zanurzonych w wodzie” – dowiedziałem się od instruktora Kornela Kempińskiego, gdy już zameldowałem się we Wrocławskim Parku Wodnym na podwodne wojaże.
Aquacycling powstał w 1989 roku w USA w celu przeprowadzenia profesjonalnych treningów kolarskich, tyle że za zamkniętymi drzwiami. Komercjalizacja zrobiła jednak swoje i dziś można pędzić na podwodnych rowerach w każdym szanującym się parku wodnym, pod okiem 80 tysięcy instruktorów na całym świecie. A kto powinien pędzić na tych rowerach? „Jest to propozycja dla początkujących. Nie wymaga predyspozycji koordynacyjnych i choreograficznych, nie wiąże się z nią konieczność konfrontacji z pozostałymi uczestnikami zajęć, nie trzeba też umieć pływać” – dodał kompetentny pan instruktor.
